Examendagboek TessaVWO MaatschappijwetenschappenUtrecht - 17:17 - Vrijdag 21 mei '10
De Eindexamenlijn heeft voor vragen 8 en 15 van het CvE te horen gekregen dat de aangedragen alternatieve antwoorden goed gerekend mogen worden.
Bij vraag 8 mag het antwoord uit één deel bestaan. Als beide argumenten genoemd worden, krijgt de kandidaat alle punten.
Bij vraag 15 mag als antwoord het recht op vrij reizen gegeven worden. Dit staat wel in de syllabus, maar niet in het correctiemodel. Er bestaat nog discussie of dit antwoord in werkelijk correct is, maar omdat het in de syllabus staat mag het goedgerekend worden.
0 reacties (reageer)
De uitslag19:38 - Donderdag 18 juni '09
Donderdag 18 juni, de dag van de uitslag. De afgelopen twee weken heb ik er behoorlijk koeltjes over gedaan. ‘Weet je de uitslag al?’ ‘Nee, niet officieel, maar ik ben wel geslaagd, hoor.’ Wellicht als een van de weinigen was ik overtuigd van mijn slagen, ook al kwam het af en toe arrogant over. Sorry. Maar één plus één is nou twee. En een acht voor het schoolexamen en sowieso een voldoende voor het centraal eindexamen is nou eenmaal zeker een zeven.
Rond kwart voor twee begon het toch wel een beetje te kriebelen. Dat mijn mentor zou bellen met het verlossende – ondanks mijn zekerheid – woord, was toch even nieuw. En zouden mijn vrienden geslaagd zijn? Klasgenoten? Maar daar kwam het telefoontje dat toch behoorlijk beslissend was voor mijn zomer en volgende schooljaar. Precies om 14.26 uur rinkelde de telefoon. Rustig maar met klamme handen bewoog ik me richting keuken. ‘Met Tessa.’ ‘Goedemiddag, mag ik je feliciteren met het behalen van je vwo-diploma?’ En óf dat mocht!
Rond half vijf werden we op school verwacht. Onderwerp van gesprek was vooral welke twijfelgevallen het net wel of net niet hadden gehaald. Wie moest er nog herkansen en wie moest het jaar overdoen? Blij dat wij niet bij dat selecte clubje hoorden! Handen werden geschud, felicitaties uitgesproken en natuurlijk werd er volop gekust. Geslaagd, heerlijk.
Het engste vond ik de overdracht van mijn cijferlijst. Zou ik voor dat ene vak nou net een acht staan of toch een zeven? En had ik Latijn nou wel goed nagekeken? Bovendien, ik was toch geslaagd, die cijfers zouden er toch niet toe doen? Maar toch, vergezeld met een roosje kwam die cijferlijst op mij af. Vluchtig heb ik een blik op de laatste kolom geworpen, tevreden terwijl ik niet precies wist wat er stond, en als afleiding bleef ik maar tegen iedereen praten. Uiteindelijk zag ik dat ik nergens bang voor hoefde te zijn. Er stond één zeven op mijn lijst, voor Engels en dus verwacht. Daarbij stonden vier negens: wiskunde A1,2, tekenen, maatschappijleer2 en Duits1. En verder allemaal achten. Prachtig!
Vaak is me gevraagd of ik wel tijd had om al die stukjes te schrijven. Nou ja, tijd, het was vooral afleiding. Soms te veel afleiding. Maar goed, met een 8,2 gemiddeld, officieel cum laude, heb ik niet onder die afleiding geleden.
Jullie ook geslaagd?
Tessa
0 reacties (reageer)
Klaaaaaar!21:21 - Woensdag 3 juni '09
‘Jij bent toch Tessa?’ Ja, meneer van wie ik de naam niet weet. ‘Ga je nog een slotstuk schrijven voor op de site?’ Ja-haaa, maar ik ben het hele weekend druk geweest met leren en werken. En vanmiddag heb ik nóg een examen en vanavond rijles. Hij, de wiskunde B-leraar, had nog enkele suggesties voor mijn afsluiting. Een algemeen beeld van de examenperiode, conclusies, tips voor de pineuten van volgend jaar... JA-HAAA.
Klaar, helemaal klaar. Door kunstgeschiedenis had ik redelijk veel stress in het weekend. Wat een vage onderwerpen. En al die plaatjes erbij! Het examen was pittig, heel pittig. Of laat ik het anders zeggen: de antwoorden in het antwoordmodel waren wel erg toegespitst, erg streng. Maar niet getreurd: door mijn Centraal Praktisch Examen (oftewel eindwerkstuk inclusief proces) met een dikke 9 af te sluiten, mocht ik voor het Centraal Schriftelijk een 4,6 te halen voor een 8. Een beetje calculeren kan geen kwaad, toch?
Ook de laatste twee vakken, maatschappijleer en Frans, zijn afgesloten. Terwijl het gros van de eindexamenkandidaten vanmorgen uitsliep, verbrak ik mijn persoonlijke record volgeschreven blaadjes. Met examenwerk van maar liefst tien kantjes heb ik mijn maatschappijleerlerares opgescheept, die na een rustige periode zonder havo-5 en vwo-6 nu ook weer flink aan de slag moet. Ze heeft me vaker gevraagd niet zo slordig te schrijven, maar sorry, dat is niet helemaal gelukt. Maar het is leesbaar, vind ik. Mijn arm doet er nog steeds pijn van, terwijl ik ‘m met regelmatig zwaaien al probeerde te laten ontspannen. Gelukkig bestond het examen Frans grotendeels uit het zetten van een cirkeltje om het juiste antwoord, wat een openbaring.
Het zit er op. Maar wat nu? Mijn kamer grondig opruimen. Boeken terugvinden om ze vervolgens de rest van de maand in een hoek van mijn kamer te laten rusten. Hebben ze vast nodig. Net als ik, maar uitslapen zit er voorlopig nog niet in, want ik heb mijn weken natuurlijk weer helemaal volgeboekt. Zelfs voor het schrijven heb ik eigenlijk geen puf meer, maar goed, onder andere voor meneer wiskunde B. Alstublieft.
Een algemene schets van de examenperiode dan maar? Het is best zwaar. Misschien komt het doordat ik de laatste dag twee examens heb moeten maken, maar ik zit er een beetje doorheen. Was ik bij het examen Nederlands nog fit en zenuwachtig, enkele examens later zat ik zelfs te gapen en volkomen op mijn gemak. Het lijkt een hele happening, en eigenlijk is het dat ook, maar het went. Probeer je aandacht op je examen te houden, dat is het belangrijkste. Okay, het is irritant dat er geen nietjes in de examens zitten en al die verschuivende blaadjes zijn onhandig, die airco produceert ook redelijk wat herrie en leraren lopen zelfs op de laatste examendag nog met piepende zolen door de gymzaal, maar daar moet je gewoon niet op letten. En dat lijkt zo gemakkelijk.
Over schoenen gesproken, de lerares Engels die tijdens haar ‘eigen’ examen op hakken door de gymzaal durfde te paraderen, riep vandaag bij binnenkomst naar me dat ze helemaal geen naaldhakken droeg, wijzend naar haar hakkenschoen. Nou heb ik nooit gezegd dat ze naaldhakken droeg, zeker niet. Maar hakken klakken, of klikken, maakt ook niet uit. Hakken zijn storend, punt. Heels are annoying, maybe you get the point now?
Maar om de volgende lichting niet te erg af te schrikken: examens geven ook best een fijn gevoel. Je sluit steeds een beetje meer van je middelbare schoolperiode af. Er hangt een sentimentele lucht rondom de gymzaal: nog even en we gaan elkaar verlaten. De één zie je nog bijna dagelijks, de ander misschien wel nooit meer. Wie had dat nou in de brugklas verwacht, dat er ooit een moment zou komen (na zes hele jaren) dat je deze ‘grote’ school weer zou verlaten? Ik niet, hoor.
De komende maanden of misschien zelfs jaren zal ik dan ook zeker af en toe met weemoed terugdenken aan die zes leuke jaren. Hadden we nog maar les in die kleine klasjes, vaker toetsen over een kleine hoeveelheid stof of creatieve tekenlessen. Maar goed, nu is het tijd voor een nieuw begin. Amsterdam, daar kom ik!
Toch wel een fijn gevoel, klaar zijn.
Tessa
PS Reageren op mijn blogs is op deze site niet mogelijk. Reageren is mogelijk op mijn hyve (link) of via tessa@laks.nl.
0 reacties (reageer)
Kein Wolkchen an dem Luft!12:44 - Vrijdag 29 mei '09
Als het lekker weer is, vind ik vroeg opstaan heerlijk. De zon die je kamer weet te bereiken, ondanks donkerblauwe rolgordijnen die de aanblik van de nacht nabootsen. Een zacht briesje waait de slaap uit je ogen. En toen ik mijn bed uit was en de rolgordijnen omhoog had gedaan, riep ik het uit: ‘Kein Wolkchen an dem Luft!’ In groep zeven wezen S. en ik Duitse toeristen met geïmproviseerd Duits de weg in dit grensgebied, waardoor we op een gegeven moment ons eigen Duits hadden ontwikkeld. En nooit heb ik de moeite gedaan om na te gaan of die woorden kloppen in het Duits.Enfin, dit mooie weer komt als geroepen voor mijn witte beentjes. Over precies een week vindt mijn prom – nou ja, we noemen het hier gewoon schoolgala – plaats. Een jurk heb ik gekocht, oma had bijpassende sieraden, schoenen heb ik gisteren even besteld aangezien echt winkelen er tijdens de examens niet in zit. Maar bruine benen, die had ik nog niet.
Dus installeerde ik me vanmorgen rond half tien in een afschuwelijk witte stoel op het terras. Daarop een lelijk donkergroen (handige beschutting voor een hut, dat was vast de insteek) kussen, dat gelukkig wel lekker zacht is. Een bijzettafeltje voor wat boeken en communicatiemiddelen met de buitenwereld en plaatsnemen maar! Aangezien kunstgeschiedenis toch echt een leesvak is – en ja meneer, ik zal de afbeeldingen bekijken – is het terras een ideale locatie om dat vak te leren.
Alhoewel, van buiten zitten moet je natuurlijk ook genieten. En daarbij de gedachte dat veel vwo’ers, volgens mij de economen, al klaar zijn met hun examens, maakt het leren er niet gemakkelijker op. Oneerlijk, ik en vele C&M’ers met mij hebben er nog drie te gaan! Maar de E&M’ers hebben vast vorige week harder moeten leren. Of de week daarvoor.
In ieder geval zit het er over een paar dagen (ja, het is zo woensdag, hoor) ook voor mij op. En dan meteen voor iedereen. Dan heb ik nog maar liefst twee dagen om mijn benen bij te laten bruinen. En ervan uitgaande dat ik geen herexamen nodig heb, heb ik daarna weken de tijd echt mooi bruin te worden.
Het is bijna zover!
Tessa
PS Reageren op mijn blogs is op deze site niet mogelijk. Reageren is mogelijk op mijn hyve (link) of via tessa@laks.nl.
0 reacties (reageer)
I totally had it by the wrong end18:13 - Donderdag 28 mei '09
Wat was er met me aan de hand? Totaal ontspannen liep ik een uur voor aanvangstijd door de school om nog even wat dingen te regelen. Een geleend examenboek van Latijn dat ik kwijt was, maar toch niet kwijt bleek te zijn, moest terug. De kluisjessleutel moest ook ik inleveren. Om kwart over een schoot het me te binnen dat ik nog even iets moest eten. Mijn laatst gegeten lunch dateerde van half twaalf. Nadat ik enkele happen uit mijn appel had gegeten, wilde ik ‘m in de schooltuin gooien, voor de vogels. Maar die appel kwam niet waar ie komen moest. Hij vloog wel omhoog, maar niet vooruit. Dus was ik genoodzaakt ‘m zelf op te vangen, wat er natuurlijk niet uitzag. Met de slappe lach ging ik de gymzaal binnen.
Eenmaal op mijn plaats aangekomen, wilde ik nog even wat drinken. Dus opende ik mijn flesje water – mit Gas – en spoot ik, per ongeluk natuurlijk, mijn mede-examenkandidaten nat. Aaah! Ook mijn antwoordvel was niet droog gebleven. Dus weer helemaal naar de andere kant van de gymzaal voor een nieuw antwoordvel. Met mijn natte vel voor mijn ogen, vroeg ik enigszins lachend om een nieuw blad. Het was natuurlijk niet mijn bedoeling alvast een glimp op te vangen van het examen Engels!
Het examen ging wel redelijk, ondanks al die rare gebeurtenissen tussen één en half twee. 34 punten, daar mag ik heel tevreden mee zijn. Engelse tekstverklaring is niet mijn favoriet, dus. Waar ik wel van schrok was dat om vier uur alle blaadjes opgehaald werden. Duurde het examen niet tot half vijf? De laatste twee vragen heb ik niet kunnen maken, maar ja, mijn eigen stomme fout. I totally had it by the wrong end. En nu weet ik nog steeds niet of totally nu op de goede plaats staat...
Wat me wel verbaasde tijdens het examen was dat een docente Engels op hakken door de gymzaal liep te paraderen. Terwijl haar eigen vak werd geëxamineerd, waar we natuurlijk allemaal een prachtcijfer voor moeten halen!
Nou, dit was wel een hele snelle blog. In tien minuten. Ik spring snel weer op mijn fiets voor mijn simulatorles (ja, een nepauto).
Tessa
PS Reageren op mijn blogs is op deze site niet mogelijk. Reageren is mogelijk op mijn hyve (link) of via tessa@laks.nl.
0 reacties (reageer)
Die lucht!22:25 - Maandag 25 mei '09
Ik zit nu al twee uur buiten. Een boekje van kunstgeschiedenis bij de hand, de wespenvanger op tafel. Duif 1 communiceert roekoeënd met duif 2. Duif 2 zit duif 1 achterna. Hebben ze ruzie? Of zouden dit nou echte tortelduiven zijn? Windstil, de lucht is nog blauw. De geur van het gras, de geur van een zomerse dag, ik kan er geen genoeg van krijgen.
Dat was vanmiddag wel even anders. Beweerde ik gisteren nog dat het verstandig zou zijn om de strijd met de koele gymzaal aan te gaan met behulp van degelijke kleren, ondervond ik vandaag dat die gymzaal wel degelijk om te vormen was tot een sauna. Niet dat ik als een otter gezweet heb daar, ik zou mezelf sowieso nooit met een otter vergelijken, maar goed voor mijn denkvermogen was het absoluut niet.
In de ochtend was het perfect. Lekker fris, weinig leerlingen. Latijn, dat heeft niet iedereen. Met maar liefst elf latinisten verbraken we op emotionele wijze het contact met onze vriend Ovidius. Een enkele vmbo’er maakte een uurtje of zelfs twee maatschappijleer. Heerlijk rustig, niets te klagen. Om één uur was ik blij dat ik om half twee weer aan de slag mocht in die koele gymzaal. Wat ik niet wist, was dat behalve vwo wiskunde A12 ook havo economie en vmbo Engels geëxamineerd werd. Dat zorgde niet alleen voor krakende stoelen, sjokkende surveillanten en een hoop zenuwachtigheid, maar ook voor veel adem. Zo’n driehonderd leerlingen warmen de boel behoorlijk op! Bovendien is transpiratiegeur, ook al is het aantrekkelijk, naar men zegt, niet echt een oppepper, mocht je tijdens een examen in een dipje zitten. Duizelingwekkend, zo zou ik het noemen. Om half vijf was de geur in die relatief kleine ruimte eerlijk gezegd ranzig.
Maar nu sta ik nog meer stil bij die heerlijke geur van de natuur. Bovendien een fijn gevoel om te weten dat ik nog maar vier examens te gaan heb. De boeken van Nederlands, geschiedenis, Latijn en wiskunde liggen in een hoek van mijn kamer. Met het opruimen van Engels, kunstgeschiedenis, maatschappijleer en Frans moet ik helaas nog even wachten. Een nog fijner gevoel krijg ik door te bedenken dat ik nog niets slecht heb gemaakt. Bij Nederlands ben ik bijzonder benieuwd naar de normering, aangezien het hoge aantal klachten over de moeilijkheidsgraad en de hoeveelheid open vragen. Een voldoende zit er sowieso in, maar wat voor een? En wiskunde zorgt, hoewel het minder goed ging dan gewoonlijk, voor een mooie negen op mijn eindlijst.
Het examen Latijn is altijd een geval apart. Doordat het examen Latijn jaarlijks te lang, te moeilijk, te vaag et cetera is, is de N-term (hetgeen je vooraf krijgt, mocht je in een grot geleefd hebben met een Cycloop) meestal rond de 1,5. De afgelopen jaren was die zelfs bóven de 1,5. Ik vond het dan ook vreemd dat ik de analyse-vragen (vragen over Latijnse teksten die je door het jaar heen hebt bestudeerd) zonder al te veel moeite kon maken. De vertaling zag er lang uit, maar op zich was die goed te doen (al is het correctiemodel wel streng, hoor). Ik had het niet verwacht, maar waarschijnlijk heb ik zelfs voor Latijn een mooi cijfer.
Voor het eerst (okay, misschien ietwat overdreven) heb ik, hoewel binnensmonds, moeten lachen om poeta Ovidius. Of eigenlijk om mezelf, bleek later. De vertaling ging over Morpheus, de god van de dromen, die in de slaap van Alcyone in het gedaante van Alcyones man Ceyx vertelt dat Ceyx is omgekomen. Alcyone vindt dit natuurlijk vreselijk en slaat om zich heen in haar slaap en roept. ‘Mane’, roept ze uit als slotwoord. Dus ik keurig mane opgezocht in het maar liefst 1200 woorden tellende woordenboek. Ochtend. Hahaha, wat grappig. Ze roept ochtend omdat ze weer wakker wil worden. Helemaal zeker was ik van mijn zaak, zeker toen bleek dat intelligente klasgenoten ook ochtend hadden opgeschreven. De juiste vertaling was echter: wacht! Alcyone wilde haar echtgenoot namelijk vastgrijpen, zodat hij niet weg zou gaan. Absoluut niet grappig, meneer Ovidius...
Ik zie dat het al helemaal donker is, dus ik moet maar snel een einde maken aan mijn tuinfeestje met mijn laptop. Over een dikke week beginnen de echte feesten!
Tessa
PS Reageren op mijn blogs is op deze site niet mogelijk. Reageren is mogelijk op mijn hyve (link) of via tessa@laks.nl.
0 reacties (reageer)
Negenentwintig graden19:53 - Zondag 24 mei '09
Negenentwintig graden in Limburg zegt de weersvoorspeller. Ne-gen-en-twin-tig! Flesjes water worden over leerlingen leeggegooid op het schoolplein, binnen en buiten gaan schoenen uit, lessen lopen uit op kringgesprekken in de zon omdat niemand, door de hitte, z’n aandacht bij de stof kan houden. Al die taferelen die een zomerse dag zo mooi maken, zijn dit jaar niet aan mij besteed. Morgen zal ik vast een van de weinigen zijn die in een lange spijkerbroek, een T-shirt met vestje en dichte schoenen naar school komt. Maar liefst zes uur vertoef ik in de grote gymzaal, vergetend wat een prachtig weer het is. Gelukkig is de gymzaal nog maar een paar jaar oud en voorzien van een grote zoemende airco, dus ik zal eerder bevriezen dan smelten. Vandaar mijn, relatief gezien, winterse kleding. Maar toch... Lekker weer is lekker weer en wie wil daar nou niet van genieten?
Zo jaloers als ik ben op de leerlingen uit lagere klassen die morgen hun neus verbranden, hoofdpijn krijgen door overmatig zonnen en misschien ook wel een blauwe teen krijgen doordat iemand op hun ontblote tenen gaat staan, zo jaloers zullen zij zijn op mij (of ons, de verenigde examenkandidaten). Wij hebben weken vrij na de meivakantie, kunnen van elk straaltje zon genieten met ontblote benen en hebben geen last van zeurende docenten die het scholierenbestaan altijd net even een tikkeltje erger maken. Wij hoeven maar een paar keer naar school te fietsen om daar vervolgens maar drie uur aanwezig te zijn en dan hebben we ook nog eens vanaf 3 juni vakantie.
Maar, aankomende examenkandidaten, ik wil toch eens een hartig woordje met jullie spreken. De vogels, de bomen, de lucht, de mensen, de kleding, de haan, het buurmeisje, de cafébaas... Alles en iedereen benadrukt fijn dat het prachtig weer is. Dat we naar buiten moeten gaan, onze beentjes moeten bruinen, een ijsje op het terras moeten scoren. Maar dat mag je niet van jezelf als er voor de volgende dag twee zware examens op het programma staan. Die periode dat wij volgens jullie ‘vakantie hebben’, zitten we van acht tot acht met de neus in de boeken. Feestjes worden ingeruild voor ‘vroeg naar bed’-avondjes. De minste of geringste bemoeienis van je ouders is je te veel. Wacht maar af, zo’n pretje is het niet!
Maar eigenlijk ben ik vooral jaloers op het idealistische beeld dat ik schets. Vier dagen lang had ik kunnen leren. Maar donderdag moest ik gewoon even niets doen. Vrijdagmiddag een middagje werken. ’s Avonds een feestje. Zaterdag uitslapen en een heerlijke middag in de zon en opeens stond mijn planning (in mijn hoofd dan, op papier heb ik er geen) bomvol. En tóch lag ik deze middag weer twee uur te bakken...
Maar vanaf morgen ga ik het weer proberen. Echt waar!
Tessa
PS PS Reageren op mijn blogs is op deze site niet mogelijk. Reageren is mogelijk op mijn hyve (link) of via tessa@laks.nl.
0 reacties (reageer)
De Noordse Oorlogen14:40 - Woensdag 20 mei '09
Voor het centraal examen geschiedenis en staatsinrichting heb ik redelijk wat oorlogen bestudeerd. Coalitie-oorlogen, de Krimoorlog, de Frans-Duitse oorlog, de Eerste Wereldoorlog, de Tachtigjarige Oorlog, Engelse Zeeoorlogen en dan ben ik er vast nog een paar vergeten. De Noordse Oorlogen, waarover een vraag in het examen ging, kwam mij echter onbekend voor. Noords... Misschien heeft het te maken met de Noordse Compagnie? Oorlogen om het monopolie op de walvisvaart te behouden? Niet geschoten, altijd mis. Dus ging ik vluchtig verder met mijn examen, waarvoor ik maar liefst negen kantjes vol heb gekliederd. Misschien is het normaal, maar ik was onder de indruk.
Thuis heb ik direct de antwoorden bekeken. Die Noordse Oorlogen bleven vreemd. Ik had er écht nog nooit over gehoord. De stofomschrijving van de CEVO bood uitkomst. Appeltje F: Noordse Oorlogen. Geen resultaat. Geen wonder dat mijn antwoord over walvissen fout was. Oorlogen over de heerschappij van het Oostzeegebied tussen 1558 en 1721.
Mijn moeder was bezorgd. ‘Stel dat je de enige bent met die klacht, wordt er dan wel naar je geluisterd?’ Maar ik verwachtte niet dat ik de enige zou zijn die deze vreemde oorlog niet zou kennen en ‘m toevallig ook nog op zou merken. 035-6719889, de klachtenlijn. Dat was toevallig, Barbara Karel aan de lijn! Oké, het was een keuzeprogramma, maar toch. Karel presenteerde ook de Schooltv-uitzendingen over het examenonderwerp Ten Oorlog!, waar ik met zoveel plezier naar gekeken heb. Vervolgens werd ik doorverbonden naar ‘mensen die je klacht op zullen nemen’. En dan opeens, nog beroemder: Nadie Janssen! Voor de mensen die Nadie niet kennen: Nadie is een vriendin van mijn zusje. Vervolgens kreeg ik mijn zusje aan de lijn. En ik moet zeggen, ondanks onze bloedband heeft ze mijn klacht toch redelijk formeel opgenomen. ‘En wat is je naam en je school?’ De Noordse Oorlogen schenen gelukkig al vaker beklaagd te zijn. Wat zijn leerlingen tegenwoordig toch assertief.
Over het algemeen zijn leerlingen redelijk tevreden over het examen, lees ik op diverse fora. Daar kan ik me bij aansluiten. Al heb ik behoorlijk last van mijn rechterhand en is meneer Hoofdpijn, die nu al een paar dagen tegen mijn hoofd bokst, alleen maar harder gaan boksen. Maar met een mooi cijfer op zak (streng nagekeken tussen de 6,9 en 8,9) kan ik verder met de vakken die maandag getoetst zullen worden: Latijn en wiskunde!
Tessa
PS Reageren op mijn blogs is op deze site niet mogelijk. Reageren is mogelijk op mijn hyve (link) of via tessa@laks.nl.
0 reacties (reageer)
Nederlands: geen Barbie19:12 - Maandag 18 mei '09
Maandagochtend, kwart voor negen. Een schare zenuwachtige vwo’ers meldt zich bij de gymzaal voor het allereerste examen: Nederlands. Buiten wachten we tot de deuren opengaan. Een enkeling test pennen op zijn schoenzool, een ander propt een boterham naar binnen. De examenbundel wordt bekritiseerd, onderwerpen worden voorspeld (ik ging voor Barbie, natuurlijk). Tien voor negen, de deuren gaan open.
Via een rode loper (echt waar!) betreden we de examenzaal. In de hal waar ik zo vaak heb gevolleybald, in de ringen heb gehangen en handbal heb gespeeld, hangt een serieuze, maar ook ietwat nerveuze sfeer. Surveillanten bewaken de verzegelde enveloppen en dragen leerlingen op hun mobiele telefoons en mp3-spelers, als die zich nog niet buiten de gymzaal bevinden, tijdelijk in te leveren. Alles in het belang van een rustig verloop van de ochtend. Leerlingen zoeken vluchtig naar hun eigen tafeltje, voorzien van een ‘examenkaartje’, een woordenboek Nederlands en een briefje van de kluisjesconciërge waarop staat dat examenleerlingen hun kluissleutel in moeten leveren, wat overigens ook via de monitor, de website en per brief aan de luie leerlingen is doorgegeven. Niks afleiding. Pakjes appelsap en jus d’orange worden uitgedeeld, want, Dendron College, je moet toch iets bieden als je eten tijdens de examens verbiedt? Tot slot vertelt een afdelingsleider welke examens er op het programma staan, nu alles toch zo lekker formeel gaat. En beginnen maar!
Het examen Nederlands bestaat uit een tekst met vragen en een tekst die samengevat dient te worden. De eerste tekst gaat over het belang van echte literatuur. Een begrijpelijke tekst, vind ik. De tweede tekst ligt me echter minder. Het onderwerp is het Nederlandse poldermodel, op zich interessant, maar voor mijn gevoel springt de auteur van de hak op de tak. De samenvatting gaat minder, blijkt ook wanneer de antwoorden op internet staan.
Of de auteur van de tweede tekst, Frits van Oostrom, werkelijk van de hak op de tak springt of dat mijn concentratie na anderhalf uur een inzinking had, weet ik niet. En eigenlijk heb ik ook niet de behoefte om me daar in te verdiepen. Maar mijn concentratie was beter dan ik gevreesd had. De tafeltjes wiebelden niet (althans, míjn tafeltje wiebelde niet). Snotteraars waren nauwelijks aanwezig (of vielen mij gewoon niet op). De lucht was niet muf. De airconditioning was eerder storend door het zoemende geluid, maar dat viel me alleen op tijdens ‘weg concentratie’-momenten. En die waren gelukkig schaars.
Over het algemeen dus een goed begin. Jammer van die samenvatting, maar het halve vwo klaagt over het examen, wat alleen maar een gunstige uitwerking kan hebben op mijn cijfer. Best streng nagekeken scoor ik tussen de 6,3 en 8,3 en daar mag ik tevreden mee zijn.
Morgen nog even aan de gang met het toverwoord in mijn leerproces: herhalen! Woensdagochtend mag ik de rode loper betreden voor een historisch moment in mijn schoolcarrière: het examen geschiedenis.
Tessa
PS Reageren op mijn blogs is op deze site niet mogelijk. Reageren is mogelijk op mijn hyve (link) of via tessa@laks.nl.
0 reacties (reageer)
Kriebels20:31 - Zondag 17 mei '09
De laatste weken heb ik behoorlijk vaak last van kriebels. Alhoewel, last, sommige kriebels zijn prettig. Zo vind ik het heerlijk om vanuit mijn pyjama (toch de beste leeroutfit) kriebelend in een vrolijk jurkje te springen om vervolgens met een vriendin iets leuks te doen, of zelfs gewoon even door het dorp te wandelen. Heerlijk als iemand je dan ook nog opmerkt, zoals het opaatje uit mijn straat. ‘Je staat er leuk op, dametje!’ Kriebels! Of wanneer mijn vriendje twee uur in de trein gaat zitten om, ondanks zijn minder goede cijferlijst waarmee ie de examens ingaat, met mij mee naar het theater te gaan. Of het moment dat ik mijn galajurk op ging halen. Spannend!Maar natuurlijk ondervind ik ook zeker last van kriebels, want het is nog maar één nachtje slapen! Ik voel me als een kind dat morgen jarig is, zo benieuwd wat ik morgen ga ‘krijgen’. En helaas is dat geen fiets of een nieuwe Barbie. Alhoewel, een tekst over fietsen of Barbies is helemaal niet verkeerd. De geschiedenis van de Barbie, de impact op het schoonheidsideaal, geweldig eigenlijk! De eerste Barbie, onder andere te zien in de Barbie-tentoonstelling in het Speelgoedmuseum in Praag (en ja, ik heb die tentoonstelling bezocht), was net als de Barbies van nu voorzien van een prachtige wespentaille. Maar, is dat wel zo prachtig? Volgens een Brits onderzoek kan het spelen met Barbies leiden tot een eetstoornis. ‘Barbie verkondigt één grote leugen,’ zegt Albert Mohler, president van het Southern Baptist Theological Seminary in Louisville, ‘want echte schoonheid is volgens de Bijbel vanbinnen te vinden.’ Feministen noemen het een irreëel lichaamsideaal. Een betoog over de Barbies negatieve invloed is toch fantastisch?
Nu begint het weer te kriebelen. Misschien zit er tussen de examenmakers een gigantische Barbie-fan, of juist een Barbie-boycotter met maatje 44. Het zou kunnen...
En zo gaat het de hele dag maar door. Dromen, kriebels... Laatst werd ik zelf met kriebels wakker. Ik ben zo iemand die iedere ochtend weer even moet wennen aan de omgeving. Na vijf minuten half wakker te zijn kan ik het onderscheid tussen droom en werkelijkheid pas maken. Maar in die slaperige toestand ben ik nog niet in staat mijn droom rationalistisch te analyseren. Midden op de dag krijg ik wel zo’n ingeving. Die dag zat ik in de trein en opeens schoot er flarden van de afgelopen nacht door mijn hoofd: touringcar, zenuwen, raar gebouw, mijn moeder op de wc, luiers. Langzaam herinnerde ik me wat die kriebelende droom was geweest. In plaats van examens in de gymzaal werden we met grote touringcars naar een laag gebouw gereden. Iedereen vroeg zich af hoe laat het examen zou beginnen, want er hingen geen klokken in de witte gangen. De mentor deelde luiers uit, die we direct aan moesten trekken. ‘Daarin zitten de antwoorden, maar je pas ‘m pas na het examen afdoen.’ Een luier? Dat zit toch niet lekker? Voor mijn gevoel had ik nog één minuut, dus zenuwachtig rende ik naar het toilet. Voor het toilet zat geen deur: mijn moeder speelde wc-juffrouw. Ook de wc-bril was afwezig. Snel maakte mijn voorgangster, de voorzitster van de leerlingenraad, de wc vrij, dus kon ik. Maar wat nu, met die luier? Aha, daarom stond mijn moeder daar! Om te kijken of ik, en alle anderen, niet zou spieken! Mijn droom eindigde met het terugrennen naar de gang met lotgenoten, maar of ik de examenzaal heb bereikt?
Kriebels, dromen, luiers... M’n concentratie wordt er niet beter van. Morgen om stipt negen uur begin ik aan het examen Nederlands. Misschien gaat het wel echt over Barbie. Of over luiers. Of over dromen. Als examenmaakster zou ik het wel weten!
Tessa
PS Reageren op mijn blogs is op deze site niet mogelijk. Reageren is mogelijk op mijn hyve (link) of via tessa@laks.nl.
0 reacties (reageer)
Concentratie vereist!17:29 - Dinsdag 12 mei '09
Het benauwt me. Over welgeteld zes dagen neem ik in een goedzittende spijkerbroek plaats aan een gammel tafeltje. Waarschijnlijk op een krakend, oud, bruin stoeltje. Om me heen blauw, heel veel blauw. En grijs. Daarbij nog een muffe sportlucht en snotterende leerlingen en ik durf bijna niet meer.
Maandag 18 mei is het zover, mijn eerste centraal examen, Nederlands. In een gymzaal wel te verstaan. Drie uur lang lezen, overlezen, nog eens lezen. Aandacht heb je nodig, zodat de teksten je opzuigen. Geen aandacht voor de kou, die lucht of de pas van docenten. Zolang je je concentreert op de tekst valt het niet op dat mevrouw Frans een specht lijkt met haar punthakjes en meneer Natuurkunde wel een beer zou kunnen zijn met zijn immens zware passen. Zolang de tekst een beetje interessant is en je de vragen redelijk denkt te kunnen beantwoorden, stoor je je niet aan die enorme grijzen muren, die net zo goed een gevangenis aan zouden kunnen duiden. Of de blauwe vloer, die met een beetje fantasie een prachtige oceaan voorstelt waarin je heerlijk weg kunt zwemmen van je examentijd.
Concentratie, daar twijfel ik het meest aan bij mezelf. Ik merk het nu al bij het leren. De hele middag ‘vrij’, oftewel leren. Op de planning staat een brok geschiedenis en een brok Latijn. Moet te doen zijn, ik heb toch de hele middag. Na drie bladzijden over de bloeiperiode van handelsstad Amsterdam gelezen te hebben, ga ik over op de nieuwe HP/de Tijd, want: ontspanning is goed. Maar voor ik het weet ben ik een uur verder. En heel wat pagina’s, maar niet bij geschiedenis.
Bij een oefenexamen van Engels komt ook de nodige afleiding kijken. De strijkbout van moeders maakt al te veel lawaai, dus vlucht ik naar mijn koude kamertje op de eerste etage. Met een pak papier van maar liefst 26 pagina’s begin ik moedig aan Engelse tekstverklaring, absoluut niet mijn favoriet. Na ongeveer een uur de teksten redelijk begrepen te hebben, dwaal ik af. Ik pak mijn agenda erbij. Die examenweken zijn zo om, lijkt het. En dan, wekenlang niets aan je hoofd hebben, niet hoeven blokken, klaar zijn met de activiteiten die me nu zo moeizaam afgaan! Maar als ik de witte vellen voor me zie, weet ik weer waar ik mee bezig ben. Blokken! Tevergeefs probeer ik serieus verder te werken met het examen, maar zelfs die grote groene boom in de verte is interessanter.
Maar tegelijkertijd weet ik dat zulke slechte concentratie op het eindexamen bijna onmogelijk is. Tenminste, als je goed slaapt, goed eet en alle andere tips van de mensen die vooral geen examen hoeven doen opvolgt. Natuurlijk raak je niet afgeleid door het ‘geklikklak’ van de hakken van docenten, want die weten ook wel dat dat stoort (zelfs de naïevelingen nu). En irritant ‘geneusophaal’ kan voorkomen worden als iedereen netjes zakdoekjes meeneemt. Van wiebelende tafeltjes heb je ook geen last als je de barman eens lief aankijkt voor een pakje viltjes. Tegen de kou neem je een heerlijk warme en o zo charmante skipulli mee en een wolk van deospray beschermt je tegen de beruchte gymzaalgeur, hoewel het anderen waarschijnlijk tot last is.
Dus, als ik me nu even concentreer en tijdens het examen ook, dan komt het wel goed. En het is mooi meegenomen dat leren zo leuk is!
Tessa
PS Reageren op mijn blogs is op deze site niet mogelijk. Reageren is mogelijk op mijn hyve (link) of via tessa@laks.nl.
0 reacties (reageer)
Leren, leren, leren...19:15 - Zondag 3 mei '09
De twee weken zijn aangebroken. Twee weken waar ik nog meer tegenop zie dan de examens, althans zo denk ik er nu over. Twee weken jezelf ‘s ochtends uit bed hijsen, wakker worden onder de douche en leren. ’s Ochtends wat leren, ’s middags leren, ’s avonds leren. Natuurlijk ook een keer een dagdeel niet leren, maar het blijft de eentonige hoofdactiviteit in deze weken.
hoe leer ik nu het prettigst? Hoe leer ik zo productief en intensief mogelijk? Liggend op mijn bed, zittend aan de keukentafel of aan mijn bureau? Wellicht buiten? Acht examens leren is toch even iets anders dan een ‘simpel’ schoolexamen. Maar voel ik me wakkerder als ik me aankleed of zit een pyjamabroek toch comfortabeler? Niemand die me ziet, maar wel of geen make-up?
Met make-up of zonder make-up, mijn naam is Tessa. Al had ik graag Emma geheten. Emma Dilemma. Zes van mijn achttien jaren heb ik dagelijks over het Limburgse platteland gecrost om in Horst het vwo te genieten. Misschien heeft de afzondering van het kleine gehucht waar ik woon, Blitterswijck, gezorgd voor de glansrijke cijferlijst waarmee ik de examens tegemoet ga, maar ik heb zo’n gevoel dat de drang om hier weg te willen mijn leerprestaties niet bepaald ten goede komt. Maar ik wil slagen, dus zal er geleerd moeten worden.
Mijn voornemen is om te doen alsof ik dol ben op leren. Latijn, wat een geweldig vak! Geschiedenis, dat zou iedereen moeten krijgen! Maar terwijl het me lukt de in kleine stukjes gehakte stof steeds een beetje leuk te vinden, lach ik mezelf uit. Verplichte kost leren, ook al heb je er vaak zelf voor gekozen, is nou eenmaal niet leuk. Prachtig, meneer Ovidius, dat u de Metamorfosen geschreven hebt over die koe en die cycloop, serieus, maar dat gymnasiasten vervolgens iedere grammaticale uitspatting en ieder stijlfiguur uit maar liefst 600 regels Latijn moeten kennen, dat is minder. Maar dat had u natuurlijk niet kunnen weten. En dan ook nog een vertaling maken op het examen, oftewel 80 procent van de woorden opzoeken en er vervolgens qua grammatica een logisch verhaaltje van maken. Maar Ovidius is nu eenmaal niet logisch. Of teksten uit de oudheid zijn niet logisch. Het meisje Io wordt een koe, Pygmalion beeldhouwt een ideale vrouw die vervolgens tot leven komt, Circe tovert Odysseus en z’n mannen om tot zwijnen... Kregen we maar een cijfer voor fantasie bij Latijn. Maar het leren is leuk, ik geloof het nog steeds.
Eindexamenstof die ik stiekem steeds interessanter begin te vinden, is het thema ‘Wat van ver komt’ van kunstgeschiedenis. Het hele schooljaar heb ik tijd noch zin gehad om me te verdiepen in architectuur in Japan, de invloed van de gebieden rondom de Middellandse Zee op de Westerse kunst of de primitieve boodschap van Karel Appel. Maar nu ik er dan toch maar aan begonnen ben, valt het reuze mee. ’t Is alleen jammer dat de ‘examenboekenmakers’ dit jaar alle stof in een Word-bestand op het web hebben gegooid (en de foto’s apart weer op een andere site) in plaats van een rijk geïllustreerd boek te maken. Het blijft toch kunstgeschiedenis, maak er dan iets kunstigs van.
Maar goed, alweer genoeg geschreven voor de eerste keer. Maandag een interview in Amsterdam, dinsdag Bevrijdingspop in Haarlem en dan moet ik weer: leren.
0 reacties (reageer)